Kilka słów...

 Jeżeli już tu jesteś to proszę przeczytaj te słowa, ponieważ są one dla mnie bardzo ważne. ♥

Już od kilku dni zabieram się za napisanie tej notki i jakoś nie mogłam zebrać się w sobie i po prostu pisać. Zastanawiam się nad paroma kwestiami, które mogą zaważyć na mojej przyszłości. Nie wiem za bardzo w jaką stronę mam się ukierunkować, bo dotychczasowe plany jakoś nieurzeczywistnianą się w życiu codziennym. Część z Was pewnie myśli sobie, że mam dopiero trzynaście lat i na ukierunkowywanie się jeszcze czas. Natomiast ja mam zupełnie inne zdanie. Wiedząc kim chciałabym być w przyszłości już teraz mogłabym uczyć się pewnych rzeczy związanych z danym zawodem. Już teraz mogłabym się podszkolić. Są osoby, które mają pięć lat i już wiedzą kim będą w przyszłości. Są też takie, które mają siedemnaście czy osiemnaście lat a nie widzą co mają z sobą zrobić. Ja chciałabym należeć raczej do tej pierwszej grupy... Pewnie zastanawiacie się skąd u mnie pojawił się nagle taki temat na refleksję. Otóż moja mama che mi zapewnić jak najlepszy byt. Tymczasem ja ciągle wybrzydzam i zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak. Może powinnam się cieszyć z tego co mam? Sama nie wiem. Nikt nie może dać mi mocnego kopniaka w dupę - sama muszę się motywować, sama podejmować różne decyzję. Tak więc na pewno oparcia w mojej mamie nie mam chociaż wiem, że stara się z całych sił mi dogodzić. Pewnie cała ta sytuacje spowodowana jest tym, że mama mieszka w Kobierzycach a ja w Sosnowcu? Jeżeli to jest problem, to po wyprowadzce (która zbliża się wielkimi krokami, bo już mamy mieszkanie do kupienia) wszystko powinno się poprawić. Ostatnio zaniedbałam trochę bloga - punkt widzenia z mojej perspektywy. Ostatnio zaniedbałaś szkołę, musisz się poprawić - punkt widzenia mojej mamy. Ostatnio prawie w ogóle się nie spotykamy, ani nic - punkt widzenia moich koleżanek. Nie jestem robotem 3w1 i nie potrafię wykonywać wszystkich tych czynności naraz. Życie blogowe bardzo trudno jest połączyć z życiem ucznia i przyjacielem, nie wspomnę o obowiązkach domowych. Niektórym się wydaje, że mi to tak łatwo wszystko przychodzi. Otóż nie. Przez ostatni tydzień miałam karę na komputer i miałam do wykorzystania zaledwie trzydzieści minut dziennie - niewiele z punktu widzenia blogerki. Resztę czasu nie poświęciłam na spotykanie się z koleżankami czy na naukę - wręcz przeciwnie. Poświęciłam ten czas sobie, swoim wewnętrznym problemom i myślą, z którymi bije się już od jakiegoś czasu. Poświęciłam ten czas refleksji nad swoim życiem. Nie doszłam do jednolitego porozumienia z samą sobą, a wręcz przeciwnie - powstało wiele nowych wątków, o których moim zdaniem wypadało by porozmawiać, ale nie. Lepszy jest krzyk, rozkazywanie i wola żądzy - przynajmniej ja tak to odbieram. Dla wielu cała ta notka jest nie zrozumiała. Nawet ja sama jej do końca nie rozumiem, ale takie jest moje życie. Taka jestem ja i przekazuję swoje emocję na swoim blogu. W końcu głównie po to go założyłam. Aby gdy mam ochotę, żeby coś napisać to piszę.

Jestem z siebie dumna, że udało mi się napisać tą notkę. (Głównie z powodu długości.) Mam wielką nadzieję, że nie będę zmuszona pisać części drugiej...

Powyżej piosenka, która towarzyszyła mi przez te kilka dni w mojej wewnętrznej refleksji. Polecam ją Wam, ponieważ mi pomogła odbić się od dna i jeżeli Wy mielibyście chwilę słabości to polecam!

Weronika  ♥